Besbelli değişiyordu... Var olan şeyler aynı kalsada, senin gördüğün başkalaşabiliyordu.

Sorun doğru insanı bulmak değil,
Aynı zamanda da onun içinde doğru insan olmaktı.

Her şeye baştan başlamak için çok geçti,
Ve insanı yaşlı yapan da buydu.

Yazdım...
Bitti!

Öğlen saatleriydi.
Restoran denize bakıyordu.
Kim bilir kaç yıldır, bıkıp usanmadan denize bakıyordu.
Bir insan, o restoran gibi, öyle uzun uzun bakabilir mi denize? Delirmeden?
Masadaki kadın az sonra öyle bakacaktı işte denize.

O gün kadının deliler dibi denize baktığı o gün, bir yemeğin nasıl piç edilebileceğini ve bir insanın hayal kırıklığından nasıl böyle kaskatı kesilebileceğini gözlerimle gördüm.

Bir kere, pirzolanın yanına şarap söylemişlerdi. Ayrılmamak üzere buluşmadıkları belliydi. Evet, bazen ayrılıklarada eşlik edebilir şarap ama bu öyle değildi. Yemeğin sonunda hayal kırıklığını arttırmaktan başka bir işe yaramayacaktı.

Kadın iyi giyinmişti. Sonradan bana en çok dokunanlardan biri bu oldu. O acıklı şarap şişesinden bile daha çok dokundu. "Hiç beklemiyordu heralde," diye düşündüm. Ama sonra daha çok düşündüm ve "Yok, hayır," dedim, "Beklememkten daha acıklı bir şey vardı giyiminde kuşamında. Yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunun farkındaydı ama halledebileceklerini düşünüyordu. Bu inançla giyinmişti öyle. Harcanacağının farkında değildi. Sevildiğini sanıyordu daha."

Sonra o an geldi. Her şeyi şaşırtıcı bir berraklıkla işitip kaçacak delik aradığım an.
Bakmıyordum artık. Başımı önüme eğmiş, tabağımdaki yeşilliklerle oyalanıyordum. Ama beceremiyordum. O kadar felç edici bir çekimdi. Hatta neredeyse bakmadan görüyordum. Biliyordum, bir şekilde gördüm kadının pes edercesine arkasına yaslandığını.
"Ne istiyorsun?" diye sordu.
"Ayrılmak istiyorum," diye yanıtladı Adam.
Kadın da "Git o zaman," dedi.
Böyle dedi ve yüzünü denize döndü. Bir daha asla ama asla bakmadı Adam'a. Yüzünü denizden bir kere bile çevirmedi.

Hemen ardından öyle sert bir sahne çıkıp geldi ki, hiç evirip çevirmeden, dümdüz söylenmeli: Adam önündeki pirzolaları tek tek sıyırıp kemikleri tabağına dizdi.
Kadın'a "Paran var mı? Hesabı ödeyebilecek misin?" diye sordu ayağa kalkıp.
Kadın yanıtlamadı.
Hayır, yüzünü bile çevirmedi denizden.

Adam gittikten sonra Kadın'ın artık yüzünü çevirip toparlanacağını sandım.
Hayır, kadın adam gittikten sonra da çevirmedi yüzünü.
Garsonlarla bile hiç konuşmadı.
Garsonlar anladı ve onlar da Kadın'la konuşmadı. Hiç konuşmadan kağıt peçeteler bıraktılar önüne. Şarabını yenilediler.
Kadın tam bir saat boyunca denize baktı ve ağladı.
O bir saatin sonunda çok kısa bir telefon görüşmesi yaptı.
"Gelin beni alın," dedi.
Duydum.
On beş dakika içinde birileri geldi.
Bir kadınla bir adam.
Kadın onlarla da konuşmadı.
Ben sandım ki, masadaki öteberisini, çantasını felan gelenler toplar.
Ama öyle olmadı.
Kadın her şeyini kendisi koydu çantasına.
Trençkotunu giyip belini bağladı, aynı kararlılıkla. En sonunda da güneş gözlüğünü çıkarıp taktı.
Hazırlandı yani. Hazırlanarak çıktı o mekandan.
Ve bütün bunları anlatılmaması gereken bir kederle yaptı.

O gün, o uğultu kendi seslerine ayrışana kadar, neredeyse bir buyrukmuşcasına, ben de denize baktım.
Denize bakarken, denize öyle bakınca, insanın her şeyi geride bıraktığı hissine kapıldım.
Kadın bence o gün denize baktı baktı ve hikayesiyle birlikte her şeyini birden geride bıraktı...

Merhamet ederek sevmenin "sevmekle" bir ilgisi olmadığını üzülerek anlıyor sonunda...


Aşk da yazı gibidir
Yok oldu demekle yok olmaz
Öldü demekle ölmez.
Biçim, üslup değiştirir ama ölüp yok olmaz.
Tıpkı yazı gibi, aşktan da vazgeçilmez.

Dip o kadarderin ve esnek bir şey ki, inanamayacaksın.
Hep daha, daha, daha da dip var.
Ve o dip, garip bir esneklikle insanı yukarı fırlatıyor sonunda.

Ne kadar farklı başlasa da,
her aşkın aynı yerde noktalandığına inanıyor insan.

"Her yıl 365 gündür; şubatın 29 çektiği bir yıla rastlamazsak, iki yıl 730 eder. Birden gülümsüyorum. 730 günle 731 arasında ne fark var? Hayır, aynı şey değil fazladan birgün. 24'er saatlik 730 gün çok daha uzun. Kaç saat eder hepsi acaba? Kafamsa bunu hesaplayabilirmiyim? Nasıl yapmalı imkansız gibi geliyor.Yok canım, neden hesaplanmasın. Evet, yapılabilir bu hesap. Bir bakalım. Yüz gün, iki bin dört yüz saat eder. Yediyle çarptın mı, gayet kolay, on altı bin sekiz yüz saat ediyor ve yirmi dört saatlik otuz gün artıyor ki o da yediyüz yirmi saat. Toplam on altı bin sekizyüz, artı yedi yüz yirmi..."



Bir, iki, üç, dört, beş, dönüş.
Bir, iki, üç, dört, beş, dönüş:
"Yürüyorum, durmak yorulmak bilmeden, hırsla yürüyorum, genellikle gevşek olan bacaklarım bugün gergin. Başıma gelenlerden sonra, sanki birşey ezmek ister gibiyim. Ayaklarımla neyi ezebilirim ki? Altımda betondan başka şey yok. Hayır, böyle yürümekle pek çok şeyi ezebiliyorum. Yönetime hoş görünmek için bu kadar alçalabilen doktorun ödlekliğini eziyorum. Başka bir sınıfın acı ve sıkıntılarına kayıtsız kalan bir sınıf insanın kayıtsızlığını eziyorum...
Kim bilir daha neler eziyorum ayaklarımın altında? Ama bütün bu olup bitenlerden sonra herhalde eskisi gibi yürümüyor, her adımda bir şeyler çiğniyorum. Bir, iki, üç, dört, beş... Ve saatler... ağır ağır akıp geçerken, yorgunluk sessiz isyanımı bastırıyor."

Çevresinde olup bitenlerin pek farkında değildi. Karşı fakültenin en gözde erkeğinin kendisini seçtiğini kesinlikle algılayamamıştı mesela. gerçi, bıraksalar genç kız belki de hiç anlamayacaktıı ama bırakmamışlardı. Arkadaşları "Delirmişsin sen!" diyorlardı. "Bu çocuğa "Hayır" denir mi hiç! Seninki de şımarıklık artık!"

Telkinde bulunuyorlardı sürekli. Genç kızı ikna etmek için yanıp tutuşuyorlardı adeta! "Kimin velihatı biliyor musun sen" diye soruyor; İzmir'in yarısının babasının adına tapulu olduğunu,üniversitedeki her iki kızdan birinin genç adamın aşkıyla ölüp bittiğini anlatıyorlardı. Anlayana kadar anlatıyorlardı!

Genç adamda boş durmuyor , genç kıza her gün mektup gönderiyordu. Hemde istisnasız, her gün! Adresini nasıl bulmuştu bilmiyordu. Üstelik üniversite de ikide bir karşısına çıkıp canını sıkmaktansa böyle romantik bir yol seçişi, genç kızın aklını karıştırmıştı.

Görüşmeye başladıklarındaysa aklı daha da karışmıştı: Kendisine prenses payesi biçilmiş, dünyanın bütün olanakları önüne serilmişti adeta. Açılmaz sanılan kapılar açılıyor, ancak filmlerde olur denen şeyler olup bitiyordu. Ve o mektuplar bir gün bile aksamıyordu.

Olmuştu işte; önce arkadaşları, sonrada genç adamın kendisi, o genç adamdan bambaşka bir sevgili yaratmayı başarmışlardı sonunda! Göz göre göre hem de. Çünkü genç adam, genç kızın etkileneceği biri değildi aslında. Ne tarz ne de fizik olarak.

Yine de genç kız kendisini kaptırdığını söyleyemezdi. Üzerine bu kadar düşülmesi yaralarını sarıyordu doğrusu ama oturup da deliler gibi genç adamı düşündüğü yoktu. Hem bundan da başka türlü zevk alıyordu. Acı çekmekten korkuyordu çünkü.

Fakat sonra, topu topu birkaç kez görüşmüşlerken, o çok alıştığı mektuplar tak diye kesiliverdi. Nedense genç kızın içi cız etti ama bozuntuya vermedi hemen. Bekledi.

"Çocuğu yıktım geçtim, hayatını sorgulayıp kendisiyle hesaplaşıyor ve bu yüzden de benden nefret ediyor." diyedüşündü. İlgi beklediğine inandırdı kendini. Ama zaman geçtikçe umudu azalmaya başladı ve mektupsuz geçen üçüncü günün sonunda dayanamayıp sordu, "Ne oldu?" diye. Genç adam hiçte inandırıcı olmayan bissürü şey sıraladı, "Hiç unutur muyum seni!"dedi.
Buna rağmen mektupların sayısı önce beş günde bire, sonra haftada bire, en sonunda da on günde bire düştü. Genç kız "Bitti mi yani? Bu kadar mıydı? Ben bu kadar değersiz miyim?" diye düşünmeye başladı. kendinden kuşkulandı. Sanki düzelmez bir hatası vardı da bir tek kendisi bilmiyordu bunu. Böyle hissetti. Yazgısının terk edilmek olmasından korktu. Aşağıladıkça aşağıladı kendini. Hem de umursamadığı, farkına bile varmadığı bir delikanlı uğruna!

İşte tam o sırada arkadaşları yeniden devreye girdiler. "Zaten var ya, çok saçma bir şeydi! Sen bu yaşadığını bir deneyim olarak kabul etmelisin,"dediler. "Hem onun seni anlayabilmesi mümkün mü? Baba parasıyla caka satan züppenin teki sonuçta. Ayrıca ortada kaybeden biri varsa sen değilsin ki, o!"

BENCE SEN DE ŞİMDİ HERKES GİBİSİN
Gözlerim gözünde aşkı seçmiyor.
Onlardan kalbime sevda geçmiyor.
Ben yordum ruhumu biraz da sen yor.
Çünkü bence şimdi herkes gibisin.

Yolunu beklerken daha dün gece.
Kaçıyorum bugün senden gizlice.
Kalbime baktım da işte iyice.
Anladım ki sen de herkes gibisin.
Büsbütün unuttum seni eminim.
Maziye karıştı şimdi yeminim.
Kalbimde senin için yok bile kinim.
Bence sen de şimdi herkes gibisin.

http://cimcimeblog.blogspot.com/

Bu güzel bloga bu adresten ulaşabilirsiniz.

Benim ödüllendirdiklerim:

Bloxoo sayesinde kendi blogumu tanıtma ve bir çok güzel blog tanıma fırsatım oldu. Ve orda tanıdığım blogunu keşfettikten sonra takipçisi olduğum, arkadaşlarımdan benay beni mimlemiş:)) Ki bu benim ilk mimlenişim:))) Ona burdan çoook teşekkür ediyorum.
Şimdi de sıra mim'lendirmenin gerektirdiği soruların yanıtlarına...

En sevdiğiniz blogger: fikrin ne
Yazılarını çok beğendiğim ve her gün takip ettiğim bir blogger. En beğendiğim yanı blogunu hep güncel tutması ve mutlaka her gün güncel haberlerden başlıklar yayınlaması.









En sevdiğiniz yer: Deniz olan her yeri seviyorum.Oturup saatlerce denizi izleyebilirim.











En sevdiğiniz aksesuar: Kolye takmayı seviyorum. Takıp takıştırmayı çok seven biri değilim.

En sevdiğiniz hayvan : Muhabbet kuşu. Küçükken evde beslerdik ama bizim kuş hamile kalmaya başlayınca evimiz kuş yuvasına ve dolayısıyla tüy yuvasına döndü:))Hem onun için hem de onlara bir şey olduğunda çok üzüldüğümüz için artık beslemiyoruz.













En sevdiğiniz içecek: Taze sıkılmış portakal suyu















En sevdiğiniz yemek: Mantı:))) Ama ramazan dolayısıyla dayanamayacağım için resmini koymuyorum:))


En sevdiğiniz tatlı: Çikolatalı olan her şey:)) Resmine bakmaya zor dayanıyorum ama koydum:))













En sevdiğiniz film: Aslında film izlemeyi çok seviyorum ve beğendiğim herkes mutlaka izlemeli dediğim o kadar çok film var ki.. Çok zor geldi bu soru. Ama madem bir isim vermem gerekiyor; Prestij.


















En sevdiğiniz pc programı: Eskiden en çok bs playeri kullanırdım ama bu ara medya player kullanıyorum.

En sevdiğiniz tv programı: Asi'yi izliyordum ama bitti:(( Doktorları izliyordum yarıda kestiler:(( Şimdi de Çok Güzel Hareketler Bunlar'ı izliyorum. Umarım bu bitmez:))

En sevdiğiniz renk: Pembe (toz pembe derler ya hani:))










En sevdiğiniz çizgi film karakteri: Ay savaşcısı:)) Onu sevmeyen yoktu sanırım, hele maskeli prens.. Büyüyecektik ve öyle biri gelip bizi bulacaktı..













En sevdiğiniz yazar: Kitaplarla ilgili bir blog yayınladığım için bu soruyu boş bırakıyorum.

Ve son olarak MİM'mi

Web günlüğüm
fikrin ne
saydek' e paslıyorum:)))

AYRILIK
İki rayı gibiyiz
bir tren yolunun
yakın olması neyi değiştirir
son istasyonun
Sunay Akın

Canın yanınca elimi sık,
O zaman seni ne kadar çok sevdiğimi söyleyeceğim.

Bir dokunuş, binlerce sözcüğe değer
Harold BLOOMFİELD

ANNELİK KONUSUNDA OLGUNLAŞTIĞINIZI NASIL ANLARSINIZ?

Bu dönem belki artık rock konserlerinin başınızı ağrıtmaya başladığında başlar. Ya da sofrada diğerlerinden önce kendinizi düşünmeye başladığınızda. Veya bir tartışmaya "Çünkü ben sizin annenizim, bu yüzden!" diye sonlandırmaya başladığınızı farkedersiniz.
Anneliğin yeni aşamasına ulaşmışsınızdır artık. Bütün uyarı sinyallerinden söz edeceğim. Annelik konusunda olgunlaştığınızı şu sinyalleri farkettiğinizde anlarsınız.
Çocuklarınız için hazırladığınız supu kaselere dökerken, her birine eşit miktarda sup koyduğunuzu anlamak için kaseleri ölçmeye başlarsınız.
Küçük oğlunuzun en sevdiği oyuncak arabasını kırıp, onu ağlatan ağabeyine yaptığı hatayı düzeltmesi için bir sözleşme imzalarsınız.
Bir seferde sadece bir bacağınızı traş edecek zamanı bulabilirsiniz.
Yalnız kalabilmek için banyoya saklanırsınız.
Çocuğunuzun her dağıttığını toplarsınız.
Bir partide bir başkasının çocuğu ortalığı dağıtır, siz sürekli tıkınırsınız.
Bir sürü kızarmış ekmek dilimini ve yumurtayı hiçbiri birbirine değmeyecek şekilde yerleştirme konusunda uzmanlaşırsınız.
Çocuğunuz havaalanının bekleme salonunda yüksek sesle kendisine masal anlatmanızı ister ve onu reddetmezsiniz.
Çocuğunuzun oyuncak silahlara olan merakı, hatta ekmek dilimini ısırarak silah şekli vermesi hiç sinirlerinizi bozmaz.
Ketçapın bir tür sebze olduğu konusunda umudunuz vardır. Çünkü oğlunuz ketçaptan başka bir şey yemiyordur.
Oğlunuzun artık bir kız arkadaşının olması düşüncesi bile sizi mahveder.
Bir eşinin olmasının düşüncesinden ise daha çok nefret edersiniz.
Eşinizin sandöviçlerini, ekmek dilimlerini değişik şekillerde keserek hazırladığınızı farkedersiniz.
Çocuğunuzla birlikte video izlerken avcının Bambi'nin annesine vurduğu sahneyi hemen ileriye sararsınız.
Çocuğunuz aslanları sevdiği için, onu her hafta hayvanat bahçesine götürmeye başlarsınız.
Çocuğunuz okula başladığının birinci ayında sizden ayrılmak istemediği için moraliniz çok bozulur, sonra da çocuğunuz arkasına dönüp bakmadan okula gitmeye başlayınca moraliniz daha çok bozulur.
Çocuğunuzun bebeklik giysilerini vermeye dayanamazsınız, artık bu bir tür sondur çünkü.
"Üzerinde bu güzel giysilerinle olmaz." sözleri ağızınızdan döküldüğünnde, annenizin sesini işitir gibi olursunuz.
Annenizin sizi büyüttüğü yöntemi eleştirmekten vazgeçersiniz.
Eskisi kadar rahat uyku uyuyamamaya başlarsınız.
Çocuğunuzun yüzünü temizlemek için kendi tükürüğünüzü kullanmaya başlarsınız.
Bir yerlerde ortalama bir çocuğun günde 437 soru sorduğunu okuduktan sonra, kendi çocuğunuzun "ortalamanın üstünde" olmasından gurur duyarsınız.
Uzun zamandır eşinizle gece bir yere çıkamadığınız için çocuklara bir geceliğine bakıcı bulur, sonra da gecenin yarısını telefon başında çocukları sorarak geçirirsiniz.
Günde en az bir kez "Ben bu işi yapacak kadın değilim" dersiniz, ama asla vazgeçemeyeceğinizi çok iyi bilirsiniz.

NOT: Tavuk Suyuna Çorba kitabının 102. sayfasından alıntıdır. Kitabın 4 yazarı olduğu için ben sadece birini etiketliyorum.
Yazarlar; Jack CANFİELD, Mark Victor HANSEN, Marci SHİMOFF

Okulların açılmasına az kaldığı bu dönemde duyarlı arkadaşlarımız kitap kampanyaları yapmaya başladı. Amacımız bunları bloglarımızda, sitelerimizde duyuyarak daha çok kişinin görmesini ve bu kampanyalara destek olmasını sağlamak.

Eğer sizinde evinizde yararlanmadığınız ders kitapları, roman vb. var ise birine faydalı olmasını istiyorsanız lütfen aşağıdaki linke tıklayınız.

http://www.bloxoo.com/BloxooFrame.aspx?blogUrl=kurutube.blogspot.com

Bu kampanya ile ilgili gerekli bilgileri

http://uzagagidenkadin.blogspot.com/

http://fikrinne.blogspot.com/2009/08/33-okul-3003-ogrenci-icin-elele.html

adreslerinden ulaşabilirsiniz.

Güzelle Çirkin bir gün dereden geçerken hadi yüzelim demişler. Elbiselerini çıkarıp suya girmişler. Bir süre sonra Çirkin sudan çıkıp üstünü giyinip gitmiş. O gittikten sonra Güzel de sudan çıkmış. Bakmış ki elbiseleri yok. Çirkin giymiş. O da çıplak kalmamak için çirkinin elbiselerini giymiş.
O günden sonra güzel ile çirkin hep karıştırılır. Ama güzeli önceden görenler güzeli tanır. Çirkinle karıştırmazlar.

BÖYLE BİR SEVMEK (NE KADINLAR SEVDİM)

Ne kadınlar sevdim zaten yoktular
Yağmur giyerlerdi sonbaharla bir
Azıcık okşasam sanki çocuktular
Bıraksam korkudan gözleri sislenir.

Ne kadınlar gördüm zaten yoktular
Böyle bir sevmek görülmemiştir
Hayır sanmayın ki beni unuttular
Hala arasıra mektupları gelir
Gerçek değildiler birer umuttular
Eski bir şarkı belki bir şiir

Ne kadınlar sevdim zaten yoktular
Böyle bir sevmek görülmemiştir
Yalnızlıklarımda elimden tuttular
Uzak fısıltıları içimi ürpertir
Sanki gökyüzünde bir buluttular
Nereye kayboldular şimdi kimbilir

Ne kadınlar sevdim zaten yoktular
Böyle bir sevmek görülmemiştir.

Bir gün babası Elsa'yı alıp, Roma kentinin dışındaki küçük bir köy kilisesinin çan kulesine çıkarmış. Küçük kız neden buraya getirildiğini merak ederken, "Aşağıya bak yavrum" demiş babası. Elsa korkarak eğilip aşağıya bakmış. Gördüğü, köyün kare biçimindeki meydanı ve bu meydana çıkan pek çok irili ufaklı sokaklarmış. Soran gözlerini küçük kız babasına çevirmiş. "İşte yavrum" demiş babası. "Gördüğün gibi, bir yere pek çok yönden varılabilir. İstediğin yere bir yoldan ulaşamazsan, mutlaka başka bir yolu vardır."

Bir zamanlar yazılarını yazmak için okyanus sahillerine giden bir adam varmış. Her sabah çalışmaya başlamadan önce yaptığı yürüyüşlerin birinde, plaja doğru baktığında dans eder gibi hareketler yapan bir insanın süliletini görmüş. Yaklaştıkça bunun genç bir adam olduğunu ve dans etmediğini, birkaç adım koştuktan sonra yerden aldığı bir şeyi yumuşak hareketlerle okyanusa fırlattığını görmüş. Ona seslenmiş:
-Günaydın ne yapıyorsun böyle?

Kıza bir partide rastlamıştı. O gün peşinde o kadar delikanlı vardı ki...
Partinin sonunda kızı kahve içmeye davet etti.Kız parti boyu dikkatini çekmeyen oğlanın davetine şaşırdı, ama tam bir kibarlık gösterisi yaparak kabul etti. Hemen köşedeki şirin kefeye oturdular. Delikanlı öyle heyecanlıydı ki, kalbinin çarpmasından konuşamıyordu. Onun bu hali kızın da huzurunu kaçırdı..
"Ben artık gideyim" demeye hazırlanırken, delikanlı birden garsonu çağırdı..."Bana biraz tuz getirir misiniz" dedi. "Kahveme koymak için." Yan masalardan bile şaşkın yüzler delikanlıya baktı. Kahveye tuz!. Delikanlı kıpkırmızı oldu utançtan, ama tuzu kahvesine döktü ve içmeye başladı. Kız, merakla "Garip bir ağız tadınız var" dedi. Delikanlı anlattı:
"Çocukken deniz kenarında yaşardık. Hep deniz kenarında ve denizde oynardım. Denizin tuzlu suyunun tadı ağzımdan hiç eksilmedi. Bu tatla büyüdüm ben. Bu tadı çok sevdim. Kahveme tuz koymam bundan. Ne zaman o tuzlu tadı dilimde hissetsem, çocukluğumu, deniz kenarındaki evimizi ve mutlu ailemi hatırlıyorum. Annemle babam hala o deniz kenarında oturuyorlar. Onları ve evimi öyle özlüyorum ki.." Bunları söylerken gözleri nemlenmişti delikanlının. Kız dinlediklerinden çok duygulanmıştı. İçini bu kadar samimi döken, evini, ailesini bu kadar özleyen bir adam, evi, aileyi seven biri olmalıydı. Evini düşünen, evini arayan, evini sakınan biri. Ev duyusu olan biri. Kız da konuşmaya başladı. Onun da evi uzaklardaydı. Çocukluğu gibi. O da ailesini anlattı. Çok şirin bir sohbet olmuştu. Tatlı ve sıcak. Ve de bu sohbet öykümüzün harikulade güzel başlangıcı olmuştu tabii.
Buluşmaya devam ettiler ve her güzel öyküde olduğu gibi, prenses, prensle evlendi. Ve de sonuna kadar çok mutlu yaşadılar. Prenses ne zaman kahve yapsa prensine içine bir kaşık tuz koydu, hayat boyu. Onun böyle sevdiğini biliyordu çünkü. 40 yıl sonra, adam dünyaya veda etti. "Ölümümden sonra aç" diye bir mektup bırakmıştı sevgili karısına. Şöyle diyordu, satırlarında.
"Sevgilim, bir tanem. Lütfen beni affet. Bütün hayatımızı bir yalan üzerine kurduğum için beni affet. Sana hayatımda bir kere yalan söyledim. Tuzlu kahvede.. İlk buluştuğumuz günü hatırlıyor musun? Öyle heyecanlı ve gergindim ki, şeker diyecekken 'Tuz' çıktı ağzımdan.. Sen ve herkes bana bakarken, değiştirmeye o kadar utandım ki, yalanla devam ettim. Bu yalanın bizim ilişkimizin temeli olacağı hiç aklıma gelmemişti. Sana gerçeği anlatmayı defalarca düşündüm. Ama her defasında korkudan vazgeçtim. Şimdi ölüyorum ve artık korkmam için hiçbir sebep yok. İşte gerçek.. Ben tuzlu kahve sevmem. O garip ve rezil bir tat. Ama seni tanıdığım andan itibaren bu rezil kahveyi içtim. Hem de zerre pişmanlık duymadan. Seninle olmak hayatımın en büyük mutluluğu idi ve ben bu mutluluğu tuzlu kahveye borçluydum. Dünyaya bir daha gelsem, her şeyi yeniden yaşamak, seni yeniden tanımak ve bütün hayatımı yeniden seninle geçirmek isterim, ikinci bir hayat boyu daha tuzlu kahve içmek zorunda kalsam da.." Yaşlı kadının gözyaşları mektubu sırılsıklam ıslattı.
Lafı açıldığında bir gün biri, kadına "Tuzlu kahve nasıl bir şey" diye soracak oldu. Gözleri nemlendi kadının.. "Çok tatlı!.." dedi...

Kimsesiz küçük bir erkek çocuğunu bademcik ameliyatı yapmak için getirmişler. Çocuğun tüm sevgisini bir gözü kopmuş, eski, pırtıl bir oyuncak ayıya vermiş olduğu, ayısına sarılıp, onu bırakmak istememesinden belli oluyormuş.
Vakit geldiğinde, doktor çocuğun yanına gitmiş ve artık onu ameliyata alacaklarını bildirmiş. Bu arada hastabakıcı çocuğun elinden oyuncak ayısını almak için uzandığında doktor " Ayıyı bırakın hemşire hanım, sanırım onunla da ilgilenmemiz gerekecek" diyerek hastabakıcıyı durdurmuş.

Büyüklere gelince;
Onlar büyüktürler ve her şeyi yapabilirler.
Ve çocuklar yaşlanıp ölünceye kadar,
her şeyi sadece büyüklerin yapabileceğine inanarak yaşarlar.

Derinlemesine yaşamın sırrı; küçük mutlulukların farkına varmak...

"İnsanlar söylediklerinizi ya da yaptıklarınızı unutur, ama onlara neler hissettirdiğinizi asla unutmaz"

Kişi istediğini yapabilir; ama ne isteyeceğini isteyemez.
Schopenhauer

Kaybedilenlerin ardından gelip dudakların biraz üstünde konaklayan bir damla gözyaşıdır hüzün. Bazen de hiç akmayacak gibi bir yerlerde saklanan ve sıradan bakışların uzanamayacağı ıslaklık...
Bazen sert ve ani bir isyandır hüzün, yaşanamayanlara. Bazen de yaşananların bıraktığı ayak izleridir.



Ağır bedeller ödemek zorunda kaldılar. Hayatı dolu dolu yaşarken, üzüldüler, ağladılar, acı çektiler, ezildiler; ama sevmekten vazgeçmediler asla...


Gözyaşların bile biraz aktı sen ağlamak zorunda kaldığında, içinde kopan kıyametlerin gözpınarlarından akıp gitmesine tahammül edemedin sen.


Başkalarına kıyamaz onlar, hele de sevdiklerine asla. Belki de bunun içindir, sevdiklerini korumaya çalışırken kendi hayatlarını yakmaları.



Bilmenin acı vereceğini, daha çok bilmek için kendilerini kamçılayacağını iyi bildikleri halde, vazgeçmezler öğrenmekten. Öğrendikçe acı çekerler ve acı çektikçe öğrenirler onlar.


Severken yürekli sevdin. Ancak ok kağıt üstünden kayıp gitti yazdığın aşk şiirleri de ne yazık ki... Yanlış, korkak yüreklerde yer aradın sevgine.






Acı ona zamanın büyüklüğünü, zaman da acının bir gün eski şiddetini kaybederek katlanır hale geleceğini öğretmişti.


Acı, bir gün her şeyini kaybedebileceğini öğretmişti ona umutlarını ise asla kaybetmemesi gerektiğini.

İnsan sevdiği için sever, aşık olmanın hiçbir gerekçesi yoktur.









Düşümü gerçekleştirmekten korkuyorum, çünkü o zaman yaşamak için hiçbir sebebim olmayacak.



Haindir develer en küçük bir yorgunluk belirtisi göstermeden binlerce fersah yol alırlar. Ve sonra birden diz üstü çöküp ölürler. Oysa atlar yavaş yavaş yorulurlar. Sen onlardan ne isteyebileceğini ve ne zaman öleceklerini bilirsin.



Kötülük, insan ağzından giren şeyde değildir. Kötülük ordan çıkandadır.






En karanlık an, şafak sökmeden önceki andır.

Sevginin duvarlardan daha güçlü olduğunu söylediler. Tek umudum da bu. Öyleyse güçlü ama sevecen ellerinle yık bu duvarları. Sevecen ol çünkü içindeki çocuk çok duyarlıdır ve duvarların gereksiniminde büyümez. Öyleyse vazgeçme. Sana gereksinmem var.




Düşündüğümüz bildiğimizden çok daha az.
Sevdiğimiz bildiğimizden çok daha az.
Sevdiğimiz var olandan çok daha az
Böylece gerçekte olduğumuzdan çok daha az kendimiziz.




Duygusal aklımız sevginin gücüne inanmakta direniyor. Bize düşsel bir şey gibi geliyor. Sevgi; kendini kandırma, insan beynini uyuşturan bir şey, idealist bir düşünce ve bilimselliği olmayan bir düş, gibi yakıştırmalar yapıyoruz. Sevginin insan davranış ve kişiliğinin oluşumunda biyolojik, toplumsal, ahlaki ve zihinsel evrimleşme sürecinin yönlendirilmesi tarihsel olayların yönünün değişiminin ve toplumsal kültürün bilinçlenmesinde rol oynayan olumlu kuvvetler üzerindeki gücünü kanıtlamayı amaçlayan bütün korumalara ön yargımızla karşı çıkıyoruz.

Ancak hepimiz gizliden biraz deliyiz... Hepimiz aslında yalnızızdır ve anlaşılmak isteriz. Ama hiçbir zaman bir başkasını tümüyle anlayamayız ve hepimiz bizi çok seven kişilere bile bir parça uzak kalırız. Acımasız olanlar güçsüzlerdir; sevecenlik, yalnız güçlülerden beklenebilir. Korkuyu bilmeyenler gerçekte yürekli değildir. Çünkü yüreklilik düşünebilene karşı koyma gücüdür. İnsanları çocuk gibi görürseniz onları daha iyi anlayabilirsiniz. Ne denli yaşlı olursa olsunlar, çünkü çoğumuz hiçbir zaman büyümeyiz; yalnızca boyumuz uzar. Mutluluğa ancak beynimizi ve yüreğimizi gücümüz yettiğince eleştirdiğimizde ulaşabiliriz...
Yaşamanın amacı önemli olmaktır. Saygın olmak, bir şeyi savunmak boşuna yaşamamaktır.

Hiçbir şey gerçek değildir, hiçbir şey sürekli de değildir, her şey değişir.

Kendimizi uyarmalıyız: Çok çalışmadan ve ellerimizi kirletmeden hiçbir değişimi gerçekleştiremeyiz. Gelişimi ve kişilik oturma konusunda ezberleyecek hiçbir formul ya da kitap yoktur. Yalnızca şunları biliyorum: Yaşıyorum varım, buradayım, gelişiyorum. Yaşamımı başkaları değil kendim oluşturuyorum. Kendi kusurlarımı yanlışlarımım, suçlarımı açık yüreklilikle kabullenmeliyim. Yokluğumun acısını hiçkimse benim kadar duyamaz, ama yarın yeni bir gün ve yatağımdan çıkıp yeniden yaşamaya başlamaya karar vermeliyim. Başaramazsam sizi, yaşamı ya da Tanrı'yı suçlamanın kolaylığına sığınmamalıyım.

Anımsıyor musun yeni arabanı
Ödünç alıp çarptığım günü
Öldüreceğini sanmıştım beni öldürmedin oysa
Anımsıyor musun seni zorla sahile götürdüğüm
Yağmur yağacağını söylediğin ve yağdığı günü
"Söylemiştim sana" demeni bekledim, demedin oysa
Anımsıyor musun kıskandırmak için seni
Başka oğlanlarla oynaştığım ve senin kıskandığın günleri
Terk edeceğini sanmıştım terk etmedin oysa
Anımsıyor musun; çilekli pasta düşürüp
Arabanın paspasını irlettiğim günü
Tokatlayacağını sanmıştım beni, tokatlamadın oysa
Anımsıyor musun; dansın resmi giysili olduğu
Ve benim söylemeyi unuttuğum
Senin de kot pantolonla geldiğin günü
Bırakacağını sanmıştım beni, bırakmadın oysa
Evet yapmadığın çok şy vardı.
Ama dayandığın, sevdiğin, koruduğun beni
Çok şey vardı;
Benimde senin için yapmak istediğim
Vietnamdan döndüğünde
Dönmedin oysa...

Yüreğiniz kendi sessizliği içinde gecenin ve gündüzün gizlerini bilirler. Ama kulaklarınız, yüreğinizin bildiklerini duyabilmek için can atarlar.

"Söz mü? Ne sözü?... Bir aşkı anın sonuna kadar yaşayabilmek içindir fısıldanan her şey ve daha önce başkasına verilmiş bir sözü bozmaktı sevişirken sana verilen sözler...
Gitme inan bana... Bu defa söz!"





Eskiden mendiller kağıttan değildi. O yüzden yıkasan bile gözyaşlarımızı saklardı ayrılıklarda...





Şimdi sen kalkıp gidiyorsun,
Git