Biliyorum ki öfke geçiyor. Bambaşka hallere bürünüyor duygular. Bir zamanlar uğruna ölürüm sandığım kişiler, olaylar, önemler, utançları başka bir şeye dönüşüyor... Unutmak üzerine kurulu insan sistemi. Biraz susabilmeyi bilmek gerektiğini anladım. Kelimeler çok keskin, çok acıtıcıdırlar ve kan döker. Bense beni şaşırtacak kadar dövüşcü olup ortalığı kan gölüne çevirebilirim. Ucundan kıyısından ağzımdan çıkanların tesirini gördüğümden bu yana bunu çok tercih etmiyorum. Susulmuş, söylenmemiş çok şeyim var ömrüm boyunca. Oysa ne çok anlatıyor gibiyim... Her zaman frene bastım. Giderek daha çok basıyorum ve daha çok yoruluyorum. Arkamda yaralı bırakmak istemiyorum. Çünkü biliyorum yaralı insan tehlikelidir.


Çok yakın bir zamana kadar sınandığıma ve doğru tercihler yaparsam daima ödüllendirileceğime inanırdım...
Oysa şimdi yine sınandığımı ama seçtiğim her yolun bitiminde aynı final olduğunu düşünmeye başladım...


Neyi değiştirirse değiştirsin, o sonu değiştiremiyordu.


İnsan bazen başka hikayelere ağlarken içeride bir yerde kapısı aralık kalmış kendi hikayesine ağlar aslında..


Gerçekten insan yaşadığı onca şeyden sonra nasıl oluyor da yürek hala aynı hataları yapıyor!

Bir kiraz çekirdeği gibiydi insan kalbi. Her yıkımdan sonra dirençle yeni bir ağaca; her yeni yaşta yeniden çiçeğe dönüyordu.